آئین مستان

قلم الهی اثرت مبارک
فلک رسالت قمرت مبارک
یمِ نورِ عصمت گهرت مبارک
شجر نبوّت ثمرت مبارک
شب شهر مکّه سحرت مبارک
به جمال زهرا نظرت مبارک
حرم نبوّت ، حرم حرم شد
به وجود زهرا همه محترم شد
به دل ای خدیجه زچه ره دهی غم
به زنان مکّه چه نیازت این دم
به رسول داور به رسول خاتم
که تو برتر استی ززنان عالم
به حضورت آمد زبهشت ، مریم
تو بیار زهرا ، که تویی مکرّم
صدف تو شد این گهرش نتیجه
عجبا هنیاً لَکِ یا خدیجه
صلوات داور ، به جمال زهرا
صلوات قرآن به جلال زهرا
صلوات احمد به خصال زهرا
صلوات حیدر به کمال زهرا
صلوات شیعه به بلال زهرا
به فدای شوی و اب و آل زهرا
نه مراست قدرت ، که کنم ثنایش
که رسول گوید پدرش فدایش
به وجود ناظر ، به خداست منظر
به کتاب کوثر ، به رسول دختر
به ولی است همتا به علی است همسر
به حسن به زینب به حسین مادر
به خدا به قرآن به نبی به حیدر
به صفا به مروه به منی به مشعر
که به کُنه ذاتش نبرد خرد پی
قلم است عاجز ، زنوشتن وی
گِل پاک آدم زتراب راهش
دل عقل کلّ را برد از نگاهش
ملکوت اعلی همه در پناهش
همگان مطیعش ، همگان سپاهش
همه مستمندش ، همه عذر خواهش
به خدا خرد پی نبرد به جاهش
به جز او به عالم امِ اب که دیده
که جز او فداها زپدر شنیده
خردم زحیرت به جنون کشاند
که به جز محمّد (ص) چه کسی تواند
به مدیح او دُرّ ز دهن فشاند
هم از و بگوید هم از او بخواند
گلِ بوسه بر بازوی او نشاند
چه کسی مقام شب قدر داند
زسخن نیاید به زبان نشاید
مگر آنکه وحیم زقلم بر آید
به تو باد زهرا ، همه دم سلامم
زتو وحی تازه دمد از کلامم
چه شود غلامت شمرد غلامم
من و کوثر تو که پر است جامم
به سجود صبحم به قیامِ شامم
که تویی صلاتم که تویی صیامم
تو مرا سجودی تو مرا قیامی
تو مرا تشهّد تو مرا سلامی
شده آدم آدم به ولایت تو
شده نوح منجی به هدایت تو
همه مرضیه حق به رضایت تو
همه جامشان پر زعنایت تو
همه کامشان خوش به حکایت تو
نرسد نهایت به نهایت تو
تو فروغ حسن ازلّیت هستی
تو چراغ بزم ابدیّت هستی
لمعات قرآن گهر بیانت
نفس پیمبر دمد از دهانت
نگه ملائک سوی آستانت
حرم ولایت دل دوستانت
سُوَر الهی گُل بوستانت
صلوات داور به تن و به جانت
تو که ای که احمد به تمامِ قامت
سر پا ستاده که دهد سلامت
صلوات بر تو همه جا هماره
صلوات بر تو همه جا هماره
دو جهان مطیعت به یکی اشاره
همه لحظه های تو پر از هزاره
همه دردها را نگه تو چاره

به هوش باش و از این دست دوستی بگذر

به هوش باش که از پشت می‌زند خنجر

به هوش باش مبادا که سِحرمان بکنند

عجوزه های هوس، مطربان خُنیاگر

چنان مکن که کَسان را خیال بردارد

که باز هم شده این خانه بی در و پیکر

بَدا به ما که بیاید از آن سر دنیا

به قصد مصلحت دین مصطفی کافر

به این خیال که مرصاد تیر آخر بود

مباد این که بشینیم گوشه ی سنگر

که از جهاد فقط چند واژه فهمیدیم

چفیه، قمقمه، پوتین، پلاک، انگشتر

بَدا به من که اگر ذوالفقار برگردد

در آن رکاب نباشم سیاهی لشگر

بَدا به حال من و خوش به حال آنکه شده است

شهید امر به معروف و نهی از منکر

چنین شود که کسی را به آسمان ببرند

چنین شود که بگوید به فاطمه مادر

قصیده نام تو را برد و اشک شوق آمد

که بی وضو نتوان خواند سوره ی کوثر

زبان وحی، تو را پاره ی تن خود خواند

زبان ما چه بگوید به مدحتان دیگر

چه شاعرانه خداوند آفریده تو را

تو را به کوری چشمان آن هو الابتر

خدا به خواجه ی لولاک داده بود ای کاش

هزار مرتبه دختر، اگر تویی دختر

چه عاشقانه، چه زیبا، چه دل نشین وقتی

تو را به دست خدا می سپرد پیغمبر

علیست دست خدا و علیست نفس نبی

علی قیام و قیامت علی علی محشر

نفس نفس کلماتم دوباره مست شدند

همین که قافیه ی این قصیده شد حیدر

عروسی پدرِ خاک بود و مادرِ آب

نشسته اند دو دریا کنار یک دیگر

شکوهِ عاطفه‌ات پیرُهن به سائل داد

چنان که همسر تو در رکوع انگشتر

همیشه فقر برای تو فخر بوده و هست

چنان که وصله ی چادر برای تو زیور

یهودیانِ مسلمان ندیده‌اند آری

از این سیاهیِ چادر دلیل روشن تر

حجاب روی زمین طفل بی پناهی بود

تو مادرانه گرفتیش تا ابد در بر

میان کوچه که افتاد دشمنت از پا

در آن جهاد نیفتاد چادرت از سر

میان آتشی از کینه، پایمردی تو

نشاند خصم علی را به خاک و خاکستر

کنون به تیرگی ابرها خبر برسد

‏که زیر سایه آن چادر است این کشور

رسیده است قصیده به بیت حسن ختام

امید فاطمه از راه می‌رسد آخر

سرخه تموم عالم تو بارش ستاره

روی قنوت دستا یاس سفید می باره

امشب خودش یه عمره که تمومش بهاره

شب مقدس عشق شب توِ دوباره

منتظرند اونایی که تو قفس اسیرند

صف کشیدند ملائک تا زیر پات بمیرند

نبض تموم عالم می زنه تو نگاهت

هر کی بهشت و می خواد نشسته توی راهت

چاره نداره حال خراب من

امون نمیده چشم پر آب من

عاقلا میگن پاکه حساب من

شب میلاد پر از عشق و صفای فاطمه است

شب احسان خدای فاطمه است

 خلقت ستاره هاکهکشونا،آسمونا

تموم آب دریاها، خورشید وماه و صحراها

بودن پیمبرا واولیا و اوصیا و شهدا

خلقت بهشت و نعمتای اون

خلاصه هرچی که داره توی این دنیا وجود

خلقت سقف کبود، همش برای فاطمه است

همش فدای فاطمه است

کی به عقلش میرسه زهرا کیه

دختر ختم پیمبرا کیه

اونی که می خوننش سیده ی نسا کیه

 انسیه حورا کیه

 اونی که پیش فرشته هابهش فخر می کنه خدا کیه

 اونی که توی بهشت میذاره اول پا کیه

اونی که اسوه صبر و پاکیه

 اونی که چشم امید دارن بهش حتی پیمبرا کیه

یاس مرتضی کیه

اونی که همش بهش داد میزنه

زار میزنه، فاطمه جون بیا کیه

جز خدا و رحمه للعالمین

جز علی حیدر امیر المومنین

جز ائمه هدای مسلمین

که کجا توی بهشت قرب جای فاطمه است

که بهشتم با تموم نعمتاش

خاک زیر قدمای فاطمه است

عقل من پریده امشب به خدا

ذکر رحمن و رحیم میخوای بگیر

ذکر یا حی یا حکیممیخوای بگیر

ذکر یا فضل عظیم میخوای بگیر

ذکر اهدنا صراط المستقیم میخواب بگیر

ولی اینو خوب بدون، با من بخون

برو تو وادی عشق جنون

چون فقط خدا، خدای فاطمه است

جبرئیل و اسرافیل ومیکائیل و عزرائیل

کارشون جارو کشیدن سرای فاطمه است

 خوش به حال اونی که جایی دیگه

جا نداره فقط گدای فاطمه است

دلی دارم که گرفتار ولای فاطمه است

مست و بیهوش و خراب و بی نوای فاطمه است،

 رو لبم ذکر ونوای فاطمه است

این منم یه نوکر بی سرپا، یا فاطمه

چاره نداره حال خراب من

امون نمیده چشم پر آب من

عاقلا میگن پاکه حساب من

این کیست، این که محو تماشای خود شده

پیش از ظهور، مادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مانده به میلاد، سر بلند

از امتحانِ روشن فردای خود شده

دل من در پی واژه بی خاتمه بود

اولین واژه آمد به نظر فاطمه بود

با سیزده مناره خدا را صدا زده

قد قامت بلند مصلّای خود شده

منظومه های شمسی او بی نهایتند

گرم شکوه دیدن ژرفای خود شده

عقل فرشته ها که به جایی نمی رسد

خود پاسخ شگفت معمّای خود شده

حالا علی برای علی جلوه کرده است

آئینه­ی تلألؤ همتای خود شده

اصلاً خدا هر آنچه که می خواست، او شده

او کیست این که حضرت زهرای خود شده

اشراق آسمانی راز تبارک است

شام نزول سوره کوثر مبارک است

دل می بری غزل غزل از این ترانه ها

شیواترین عزیزترین مادرانه ها

با جذبه های چادرِ خورشید دوزی ات

گل می شوند غنچه به غنچه جوانه ها

تسبیح را به دست بگیر و ببین که باز

معراج می روند همین دانه دانه ها

با آیه های سوره قدر آمدی که ما

ایمان بیاوریم به آن بی نشانه ها

هر صبح با سلام پیمبر طلوع توست

تنها بهانه­ی پدرت از بهانه ها

آتش گرفت اگر تن تب دار من چه غم

نورِ دعای نورِ تو سر زد به خانه ها

یا نور ، فوق نور ، علی نور ، نورِ نور

خورشید می شویم از این جاودانه ها

ای کاش زیر سایه سادات جا کنیم

نان می خوریم و حق نمک را ادا کنیم

سرو آمدی که پایِ علی سروری کنی

اصلا رسیده ای که علی پروری کنی

با خطبه ات حماسه ای از واژه ها شکفت

شاید زمان آن شده پیغمبری کنی

تو از خودت برای خدا خرج می کنی

تا پاسداری از شرف سنگری کنی

که ریشه ولایت از آن آب می خورد

تا سایه ای بگیرد و حق گستری کنی

نهج البلاغه خوان مدینه، طنین تو

زهرا همان که در سحر آفریدنش

گفته خدا تَبارَکَ بر وجه احسنش

زهرا همان که عطر خداوند می وزد

هر روز پنج مرتبه از باغ سوسنش

زهرا همان که بر دل پیغمبر خدا

جان دوباره می دهد از شوق دیدنش

از ابتدای خلقت خود از همان ازل

دارد نگین عشق علی را به گردنش

دیگر از این چه مرتبه ای با شکوه تر

باشد بزرگ کرب و بلا طفل دامنش

حَتَّی تَوَرَّمَتْ قَدَمَاهَا* حکایتی ست

از عاشقانه های سحرهای روشنش

بی شک منا و مکه دگر محرمی نداشت

پنهان نبود اگر ز نظر خاک مقدنش

روز حساب توشه‌ی ما عشق فاطمه ست

ما را بس است خوشه ای از فیض خرمنش

آمد که روشنی بدهد آفتاب را

بخشد به چشم تار جهان نور ناب را

باران و رود و چشمه‌ی و دریا به نام اوست

مهریه اش نموده خداوند، آب را

اصلاً تمام جنت و دوزخ به دست اوست

داده به او شفاعت روز حساب را

با شرط حب فاطمه و آل فاطمه

پاداش می دهند قیامت، ثواب را

از سرّ نام فاطمه این نکته روشن است

برداشته خدا ز محبش عذاب را

حتی به پیش سائل اعمی محال بود

بردارد از مقابل چهره نقاب را

بی حرمتی به ساحت قدسی فاطمه ست

هر کس که زیر پا بگذارد حجاب را

آری برای فاطمیون این وقار ماند

با نور چادری که از او یادگار ماند

وقتی که هست چهره‌ی حیدر مطاف او

در خانه است مسجد او اعتکاف او

چرخ تمام کون و مکان سنگ آسیاش

سر رشته‌ی زمین و زمان در کلاف او

در پیش چشمهاش چه دنیا حقیر بود

بوده به بوریا و سفالی کفاف او

چیزی نخواست فاطمه از ثروت جهان

یعنی بس است پیرهن دستباف او

جلوه گر نهایت ایثار فاطمه ست

انفاق رخت و جامه ی شام زفاف او

باغ حضور غرق گل یادِ فاطمه ست

روح نماز و مسجد و سجاده فاطمه ست

تنها مدینه نه، همه‌ی عالم وجود

روشن ز سجده های سحرزاد فاطمه ست

آنکس که در نهایت اخلاص و بندگی

ایمان به پای چادرش افتاده فاطمه ست

آن بانویی که بعد نبی با حماسه اش

درس وفا به اهل ولا داده فاطمه ست

قبرش اگرچه شمع و رواقی نداشته

قم، تا ابد مدینه‌ی آباد فاطمه ست

یعنی به پای بوسی آئینه اش بیا

آه این ضریح پنجره فولاد فاطمه ست

هستی ماست نوکری اهل بیت او

خیرالعمل محبت اولاد فاطمه ست

این انقلاب فاطمی است و حسینی است

با رهبری که آینه دارِ فاطمه است

*  حسن بصرى كه يكى از عباد و زهاد دنياى اسلام است درباره فاطمه زهرا عليهاالسلام مى گويد: به قدرى دختر پيغمبر صلى الله عليه و آله عبادت كرد و در محراب عبادت ايستاد كه تورمت قدماها پاهاى آن بزرگوار از ايستادن در محراب عبادت ورم كرد.

جبرئیل است که باز آمده از جانب معبود سوی ختم رسل احمد محمود ولی خرم و خشنود که ای بود خدا را ز ازل مقصد و مقصود خدا راست یکی گوهر نایاب رخش مهر جهان تاب کَفش، بحر در ناب تَنش، جان مجسم دَمش، آیت محکم که خواهد کند از لطف و کرامت این گوهر را به تو تقدیم که غیر از تو کسی لایق این هدیه شایسته نبود است و نباشد، به تو حکم آمده از ذات الهی که چهل روز و شب از همسر خود دور شوی، غرق یم نور شوی، نورعلی نور شوی، آن دُر یکتای احد مظهر الله و صمد دور شد از همسر و گردید روانه به سوی خانه بنت اسد آن مادر فرخنده مولا، همه شان غرق تجلی، همه شان محو تولی و در آن چهل شب و چهل روز، خدا گفت و خدا خواند و خدا دید و نمی دید به جز روی خدا را.

این چهل شب همه پایان شد و پیغمبر اسلام ز سر تا به قدم جان شد و آئینه جانان شد و خندان به سوی خانه شتابان شد و کوبید در خانه و بگشود خدیجه در و ناگه نگهی کرد به خورشید رخ خواجه لولاک چراغ دل افلاک تبسم به لبش بود و به از روز شبش بو، گل انداخته ماه رخش از دیدن رخسار محمد، و در آن مرحله جبرئیل امین بوسه نهادی به زمین، گفت: ای صاحب دین آمدم از خلد برین بر تو فرستاده خدا میوه جنت که در آن طینت زهراست گل گلبن طاهاست که او را شرف ام ابیهاست تناول کن و رو کن به سوی بستر دلدار به فرمان خدای احد قادر قَفار، عیان می شود این مطلب انوار ز صلب کفر در آن قسمت دادار، چو شد منتقل آن نور مکرم ز پیغمبر اکرم در آن بانوی عالم جلوات روی زهرا ز رخش گشت نمایان و ثنا گفت رسول دو سرا را.

زنان قرشی یکسره از مادر اسلام بریدند ز کاشنه او پای کشیدند چو دیدن شده همسر و دلدار پیمبر، ز خدا باد درودش به قیام و به سجودش که یکی طُرفه ندا خواست ز اعماق وجودش، چه صفابخش ندایی، چه فرخنده صدایی، چه دل انگیز کلامی، چه پیامی، که الا مادر پاکیزه سرشتم گل خوشبوی بهشتم منم ای مادر فرخنده منم فاطمه فرزند تو دلبند تو هم صحبت تو هم دم و غمخوار تو، غم نیست اگر خیل زنان از تو بریدند، مقام تو ندیدند تو ناموس خدایی تو کانون وفایی تو دنیای صفایی تو که از هستی خود دست کشیدی و خدا فاطمه ات داد که روشن کند از پرتو انوار رخش چون دل پیغمبر و چشم تو همه عرض و سما را، خدیجه تک و تنها در امواج محن ها نه یاور نه معین و نه مدد کار، زده تکیه به دیوار که از لطف خدای احد قدر قفار رسیدند ز ره چهار زن پاک، لب خویش گشودند و سلامش بنمودند، سلامش ز ادب باز نمودند، یکی گفت: منم مریم عَضرا، یکی گفت، منم خواهر موسی، یکی گفت: منم ساره یکی، گفت: منم آسیه ای مادر زهرا، همگی دل به تو بستیم و تو را قابله هستیم که آری به جهان سیده کل نساء را.

خواطین بهشتی همه گشتند ثناگوش گهی بوسه نهادی به گل روش گهی دست کشیدند به پهلوش که یکباره همه حجره او گشت پر از نور و درخشید جمالی که از آن چشم قمر کور و به رخ سوره والشمس به قامت شجر طور بسی خوب تر از حور نهاده قدم از لطف به چشم کره خاک، دو دستش سوی افلاک، به ذکر احد پاک، گهی حمد خدای ازلی گفت گهی وصف نبی گفت گهی مدح علی گفت به آواز جلی گفت؛ سپس خنده به رخ مادر زد و آن چهار زن پاک بگفتند: سلامش بستودند تمامش همگان محو مقامش همه سرمست کلامش همه شستند به اِبریق بهشتی همه گفتند درود و  صلواتش همه محوش همه ماتش همه مستش همه دادند به هم دست به دستش همه دیدند در او آئینه غیب نما را.

به تو پیوسته درودم به تو هر لحظه سلامم که تویی حجج کل حجج الله تویی از همه اسرار الهی همه واقف همه آگاه زنور تو شده خلق بهشت و ملک و حوری و قلمان و سپهر و فلک و اختر و شمس و قمر الحق که تو خود جان رسولی و تو مرآت عقولی و تو زهرای بتولی و تویی حاکم صحرای قیامت و تویی مادر والای امامت تویی آن عبد خدا جلوه که پیوسته خداوند فرستاده سلامش تویی آن کس که همه هست جهان هست ز هستش تویی آن کس که محمد زده گل بوسه به پیشانی و دستش تو که دست همه گیری چه شود دست بگیری ز من بنده دلباخته بی سرو پا را.